Een exclusieve eerste blik op hoe rigs die de onopvallende F-35 nabootsen, communiceren met andere vliegtuigsimulaties.
Piloten trainen soms in simulatoren – machines op de grond die hun best doen om de ervaring van het besturen van een vliegtuig in de lucht na te bootsen. Deze maand hebben de simulators die F-35-piloten de kans geven om op het vasteland te oefenen op de luchtmachtbasis Nellis in Nevada, een update ontvangen waarmee ze in realtime verbinding kunnen maken met een aantal andere Air Force-simulators. Dankzij de nieuwe uplink kan een piloot in een sim bij Nellis met zijn F-35 vliegen naast een virtuele F-16 die wordt bestuurd door een andere piloot in een simulator in bijvoorbeeld Azië.
Dat klinkt misschien als basisvideospelletje – het equivalent van het spelen van Call of Duty of Fortnite tegen een vriend op een andere locatie – maar voor deze maand bestond die mogelijkheid niet voor F-35-simulators. Voorheen konden de vier platforms bij Nellis een oefening met vier schepen nabootsen in een virtuele vlucht met elkaar – zoals Mario Kart spelen met een persoon naast je – maar nu kunnen ze in realtime met andere simulators vliegen voor andere vliegtuigen op afgelegen plaatsen.
Deze F-35-sims kunnen nu verbinding maken met verschillende andere vliegtuigsimulatoren, de meeste voor andere straaljagers: F-22’s, F-16’s en F-15’s. Een piloot in een F-16-simulator in Europa of een F-22 in de Verenigde Staten zou dus digitaal kunnen vliegen met een van de F-35-sims in Nevada. Het systeem werkt ook met de Boeing E-3, een AWAC- of vliegtuigwaarschuwings- en regelsysteemvliegtuig.
Om de F-35’s op het grotere Matrix-achtige web te krijgen, was het nodig om een “complexe vertaler te bouwen waarmee we de manier waarop de F-35 communiceert kunnen volgen en deze op een gedistribueerd netwerk kunnen plaatsen dat vervolgens naar de andere platforms kan stromen”, zegt Chauncey McIntosh, vice-president voor F-35 training en logistiek bij Lockheed Martin, die de stealth-jet maakt, ook bekend als de Joint Strike Fighter of Lightning II. In dit geval moesten de gesimuleerde straaljagers zich aansluiten bij een reeds bestaand luchtmachtsysteem, het Distributed Mission Operations Network of DMON.